Skip to main content

Via Zwitserland & Italië naar Villa d’Este aan het Como meer

Het begon met een idee. Iets wat ik persoonlijk al lang op mijn lijstje had staan, over de Alpen naar het Como meer voor een van de mooiste Concours d’Elegance ter wereld, Villa d’Este. Dat mijn 911 origineel in Italië was uitgeleverd was een bonus. Precies een week geleden werd het idee werkelijkheid.

De verzamelplaats was Meckenbeuren, Zuid-Duitsland aan de Bodensee. Hier zouden 22 auto’s en 40 personen  verzamelen om vanuit deze plaats de Alpen te gaan bedwingen. Ergens in Duitsland kwam het eerste telefoontje, een 911 stond met een kapotte startmotor ergens in Duitsland, ongeveer 200 kilometer over de Nederlandse grens. Nooit leuk, maar kan gebeuren. Bij aankomst in het hotel kwam het volgende nieuws, een auto staat met pech in Karlsruhe, wil niet meer starten. Hulp vanuit NL met een andere Porsche was onderweg. Ok, gewoon toeval. Maar toen de volgende 912 kwam aangereden met een kapotte startmotor en weer de telefoon ging dat er nog een 911 ergens in Duitsland stond die niet meer wilde startte, werd het toch wat minder. Nog voor we echt waren gaan rijden, waren er al 4 Porsche’s met problemen. Uiteindelijk is het clublid die strandde in Karlsruhe alsnog ‘s nachts met een andere Porsche aangekomen bij het hotel. Ook een andere 911 had het hotel gehaald. Nu dus wel willen starten, maar geen vijfde versnelling meer. We hebben nog even gekeken naar de 912 met niet werkende startmotor, maar niet aan de praat kunnen krijgen. De laatste 911 heeft toch weer kunnen starten en is terug gereden naar Nederland. Dit clublid zou de volgende dag naar het eerste hotel in Italië komen. Na een goed diner en een goede nachtrust vertrokken we op tijd richting de Oostenrijkse grens. Ook de startmotor van de 912 deed het weer, vast de warmte van die dag.

De ochtend van de eerste rijdag zou ons via Oostenrijk en Liechtenstein naar het Zwitserse Davos brengen. Nog nooit in Liechtenstein geweest? U mist niets kan ik u melden. Saai, weinig te zien en erg klein. We hebben het gebruikt om wat koffie te drinken en even de benen te strekken. Dan al snel de bergen in richting Davos. Ik had altijd een bepaald beeld bij Davos. Mondain, oud geld en pittoresk. Maar daar aangekomen was het niets van dat. Ja, er zijn luxe hotels, maar verder een saai Zwitsers dorp. Nu was het wel Hemelvaartsdag, maar een kleine week later op een maandag was het niet anders. Maar het was wel een plek waar we hebben kunnen lunchen en even hebben kunnen rondkijken. Toen kwam ook het volgende telefoontje. Een 911 maakt een raar geluid in de tunnels, lijkt op 4 of 5 cilinders te lopen. In Davos gewacht en gekeken. Bleek dat er 1 relatief nieuwe bougiestekker het had begeven. Gaf daardoor geen vonk. Gelukkig had iemand een nieuwe mee en leek het allemaal goed te komen. Maar na een paar kilometer toch geen succes. Een nieuwe bougie mocht maar even baten. Er werd besloten dat deze 911 een kortere route zou nemen en niet alle bergpassen zou nemen richting Italië.

Toen begon het feest, de eerste echte bergpas, de Fluela pas. Schitterende afwisseling van haarspeldbochten, vergezichten en sneeuw. Heerlijk rijden. Daarna volgde nog de steile hellingen van de  Albula pas, langgerekte Julier pas en als laatste de vele scherpe haarspeldbochten van de Maloja pas. Na nog een tiental kilometers rechtdoor, reden we Italië binnen naar het hotel voor die nacht. De parkeer garage was voor ons gereserveerd en tevens de binnenplaats stond vol met onze Porsche’s. Ook die van 2 leden die rechtstreeks naar Chiavenna zouden komen die avond.  Maar omdat er toch wat auto’s waren met problemen, werd er voor het diner die avond druk gesleuteld. Een 911 kreeg 6 nieuwe bougies. Een andere 911 kreeg een nieuwe plastic bus onderaan de schakelpook waardoor er weer doorgeschakeld kon worden naar z’n 5. Bij de 912 met kapotte startmotor is er getracht om de startmotor los te halen, maar door een verkeerde bout kon er zelfs na een intieme omhelzing met de versnellingsbak geen succes worden behaald. Ondanks de pech, was het ook wel van gezellig: samen klussen aan de auto’s met wat te drinken erbij en met een ondergaande Italiaanse zon…. Wederom was de goede nachtrust, na een heerlijk diner, erg welkom na een dag sturen.

De volgende dag begon alweer vroeg. En niet alleen omdat de naastgelegen kerk de klokken om iets voor 8 liet luiden. Na een goed ontbijt en de briefing voor die dag gingen we weer op pad richting het noorden en de bekende Splugen pas. Wel zonder de 912 die we niet meer aan de praat kregen. Dit lid zou wachten op vervangend vervoer van de ANWB. Deze Splugen pas kenmerkt zich door veel tunnels aan de Italiaanse kant, een soort van maanlandschap boven op de pas en geweldige afdaling met een afwisseling van haarspeld en lange snelle bochten aan de Zwitserse kant. Echt geweldig sturen…. Na een stuk snelweg om kilometers te maken, kwamen we bij de Lukmanier pas. Stijl omhoog, maar daarna erg lang en snel naar beneden. Onze ‘oudjes’ werden soms voorbij geraasd door nieuwe GT3’s en verschillende Ferrari ’s. Maar met name op deze pas was ik erg onder de indruk van mijn bijna 50 jaar oude 911 die je toch goed in de bocht kon plaatsen waar hij er na zich te zetten weer soepel uitkwam. Geweldig. Op zo’n trip leer je echt je auto goed kennen. Hierna kregen we nog de Oberalp pas waar we werden gevolgd door een nieuwe 991 Targa. De eigenaar kwam ons op de pas tegemoet om geïnteresseerd onze bijna half zo brede F-modellen te bekijken. Erg leuk die interesse van mensen onderweg. Helaas was de rest van de route die we gepland hadden niet mogelijk doordat de Nufenen pas nog gesloten was. De Furka en Nufenen pas konden we dus niet rijden, althans niet als doorgaande route. Als alternatief hadden we de Gotthard pas, minder spectaculair maar gemakkelijk begaanbaar. De Furka pas was wel net open. Enkele leden hebben deze nog op en neer gereden.

Na de Gotthard pas was het weer een eind naar beneden, middels een lang stuk snelweg richting Italië en de noordelijke meren. Eerst het meer van Lugano en uiteindelijk kwamen we aan bij het Como meer. Na de auto’s in de parkeergarage neer te hebben gezet en te hebben ingecheckt in het hotel, was de beloning een geweldig uitzicht over het meer. Wat een geweldige plek! Na een lekkere Italiaanse houtoven pizza en een heerlijke Tiramisu was het nog lang natafelen met uitzicht op het meer.

De zaterdag was de dag waarbij we de omgeving van het Como meer zouden gaan verkennen, samen met Mario, de voorzitter van onze zusterclub, Registro Italiano Porsche 911 & 912. We vertrokken ‘s ochtends naar de ferry in Cadenabbia, waar we de overtocht naar Bellagio zouden maken.  Met bijna de hele ferry vol met onze Porsche’s gingen we naar de overkant. Na een korte tour door het beeldschone Bellagio reden we zuidelijk richting Como. Het werd al snel duidelijk dat Mario de wegen goed kende. We moesten redelijk op het gas om hem bij te houden. Na een stukje door Como kwamen we aan bij onze eerste stop van die dag, Caffé Milano. Dit is een regionale koffiebranderij die typische Italiaanse espresso koffie brand voor de horeca in Noord Italië. Na een uitleg van het hoofd productie en natuurlijk het nuttigen van een espresso, kregen we een tour door hun kleine museum. Ik denk dat ze wel 100 espresso machines hadden staan, van begin 1900 tot recent. Erg interessant.

Daarna was het tijd om Como te doorkruizen om via de westoever van het meer omhoog te rijden naar Lenno. Het was inmiddels al boven de 30 graden met geen wolkje aan de lucht. Zoals vele van u weten, is ventilatie in een oude 911 of 912 nogal een dingetje. Zeg maar niet bestaand. Ook de Targa rijders hadden het zwaar daar het open dak wel wat rijwind gaf, maar ook continue de brandende zon in de auto liet. Enigszins uitgeblust kwamen we aan in Lenno voor de lunch. Ik had Mario gevraagd om er voor te zorgen dat de auto’s veilig geparkeerd konden worden. Bij aankomst had de lokale politie een heel stuk van de parkeerplaats afgezet. Enigszins verbaasd konden wij doorrijden. Wat blijkt, Mario had de lokale politie geregeld om op onze auto’s te passen voor €10 per auto. Blijkbaar kun je in Italië met wat geld politie inhuren voor privé doeleinden. Ik moest contant het bedrag voldoen, maar kreeg ook nog netjes een reçu.  

Na een geweldige lunch op een top locatie aan het meer, stapten we op de boot richting Villa Balbianello, een van de mooiste villa’s aan het Como meer. Meerdere scènes uit bekende films (James Bond, Star Wars) zijn hier opgenomen.  Maar wat een geweldige locatie! Wat een rijkdom. Na een interessante rondleiding weer terug op de boot naar de lunchlocatie, waar we weer in onze auto’s konden stappen. De volgende stop was een uitzichtpunt van waar je het heel meer van Lugano en een stukje Como meer kon zien. Een restaurant voor het diner was de laatste stop. ‘s Avonds weer voldaan naar het hotel. Een geweldig goed georganiseerde dag!

En dan werd het zondag, de dag van het eigenlijke Concorso. Op tijd zaten we weer in onze auto’s om langs het meer af te zakken naar Cernobbio. Mario stond ons halverwege op te wachten en ja, hij had zijn loden schoenen weer aan dus was het weer doorrijden geblazen (zijn achternaam is toch echt Nicu en geen Andretti). Bij het binnenrijden van Cernobbio stonden er drommen mensen langs de weg om foto’s te maken van de auto’s die van Villa d’Este naar Villa Erbe gereden werden. We werden gefotografeerd alsof wij onderdeel waren van het Concorso. Na een paar minuten kwamen we aan bij onze parkeerplek van de dag, weer prima geregeld door Mario. De auto’s konden we parkeren op het terrein van een stichting voor dagopvang van gehandicapte jongeren midden in Cernobbio. De afspraak was dat we €15 per auto zouden doneren aan de stichting in ruil voor het parkeren van onze auto’s. Dit hebben we dan graag gedaan en nog wat bijgelegd uit het budget van de trip. Super oplossing en ongeveer 5 minuten lopen naar het evenement.

Tja, het Concorso d’Eleganza Villa d’Este is een top evenement. Verwacht geen heel groot terrein met allerlei verschillende subevenementen. Het is een verzameling van de meeste exclusieve en bijzondere auto’s ter wereld. Auto’s waar er maar 1 van gemaakt is of met een bijzondere historie. Wat een exemplaren! Daarnaast was er ook de befaamde RM Auctions veiling, waar de uit de media welbekende 911 RSR stond met maar 10km vanaf nieuw op de teller. Hiernaast nog een 911 R, 918 en verschillende Ferrari ‘s, Talbot Lago’s en andere divers automobiel genot. Last but not least, nog een hal van hoofdsponsor BMW met de primeur en onthulling van de nieuwe 8 serie. En dat alles in een atmosfeer van een luxe villa aan een van de mooiste meren ter wereld…. We hebben genoten. We kregen als leden van onze club nog een uitgebreide uitleg bij een 911 RSR uit ’73 die net weer helemaal als origineel was opgebouwd. Hij was eerder omgebouwd naar een 935. De auto werd gevonden in Zwitserland. De originele motor werd teruggevonden in Japan. De auto is nu eigendom van een Italiaan die er evenementen mee wilt gaan rijden. Wellicht volgend jaar te bewonderen op Le Mans Classic.

Daar het prachtig onbewolkt weer was en ongeveer 33 graden, gingen de meeste leden alweer op tijd terug naar het hotel. Mooie wegen, maar met gaten als kraters was het wel opletten geblazen. Aangekomen was het gezellig napraten op het terras met een drankje.

Op maandag was het tijd om het Como meer achter ons te laten en koers te zetten richting de machtige Stelvio pas. Na wat enigszins saaie wegen kwamen we in Bormio aan, de stad waar de lange Stelvio pas begint. De Stelvio is een lange pas die langzaam steiler wordt aan de Bormio zijde met een afwisseling van korte bochten en lange slingerende wegen. Vanaf de top naar beneden richting Trafoi wachten 48 erg scherpe haarspeld bochten. En hij is zwaar en hoog. Dat merkten diegenen met een 911 met carburateurs. Op een gegeven moment was mijn vermogen weg, liep de motor onregelmatig en was het lastig hem aan de praat te houden. Bovenop de pas liep hij met 650 toeren stationair. Niet heel fijn dus. Wat later bleek was dit puur zuurstof gebrek. Bij elke honderd meter die we naar beneden reden ging het beter en onderaan de pas was alles weer als normaal. Dus vanaf ongeveer 2500 meter hoogte wordt het lastiger met carburateurs. Ik persoonlijk vond de Stelvio niet heel bijzonder om te rijden. Het heeft de naam, maar er zijn mooiere passen om te rijden.

Na nog een keer over de Fluela pas volgde de snelweg richting Zurich en uiteindelijk wachtte het zwarte woud op ons voor ons laatste hotel van deze trip. Wat een dag. Ik was blij dat ik uit de auto kon stappen en plaats kon nemen op het terras met een koud Duits biertje. Moe maar voldaan. Na een heerlijk diner en de laatste avond samen was ik al weg bij het zien van het kussen. De volgende  ochtend, na het ontbijt, was het tijd om op eigen gelegenheid naar huis te rijden. De eerste kilometers waren door het wonderschone Zwarte woud waarna al snel de Duitse Autobahn volgde. Toch ook wel lekker om de 6 cilinder boxer lekker toeren te horen maken en met 150-160 km/u over het asfalt te razen. Dat hadden we de vorige dagen niet meegemaakt. Uiteindelijk kon de 911 thuis de garage in rijden en stapte ik trots uit mijn Bourgondisch rode ‘Bella Machina’.  Zonder kleerscheuren ongeveer 3000 kilometer afgelegd, over snelwegen en bergpassen, langs meren en door valleien. Het maakt eigenlijk niet uit waar je rijdt, het blijft op en top genieten van zo’n klassieke Porsche.

Terugkijkend was dit een geweldige trip waar heel veel mee zat. Het weer was super, de hotels geweldig, het gezelschap fantastisch en ik heb geen woorden voor de wegen, natuur en omgeving. Het begon als een idee op mijn lijstje. Die kan ik er nu van afstrepen maar stiekem komt hij toch weer op mijn lijstje want dit gaan we zeker nog een keer doen. Bella, bella, bella!!

 

Hessel Roukema