Skip to main content

Factsheet

  • Naam:  Bernie Westhoff
  • Leeftijd:  56 jaar
  • Beroep:  inkoper / productontwikkelaar van designmeubelen
  • Burgerlijke staat: getrouwd met Anke Reuselink, vader van zoon Fabian (20) en dochters Josette (24) en Anne-Marie (28)
  • Auto tot 2014: Porsche 911 2.4 S Coupé uit 1973 kleur Albert blauw
  • Auto vanaf 2014: Porsche 911 3.0 Carrera Targa uit 1975 kleur Talbot geel

 

  

Zoals wellicht ook veel andere clubleden had ik als kind al bewondering voor alles dat wielen had. Herinner me nog dat ik als peuter lange Noorse sokken aankreeg om m’n knieën te beschermen, wanneer ik buiten al kruipend weer druk doende was met de dinky toys . In de jaren daarop werd er met de wielen van een kinderwagen een kar met stuur gebouwd, waarmee mijn eerste ‘rijlessen’ een feit werden. Met de opgedane ervaringen van een crossfiets, crossmotor en crossauto was het eindelijk zover om een volwaardige weggebruiker te worden. De eerste auto was een rode lelijke eend van 750 gulden, bij elkaar gespaard met vakantiewerk. Het was even wennen om met zo’n omgekeerde paraplustok het juiste gevoel van schakelen te krijgen, maar vergeten doe je het dan nooit meer. Ontzettend veel lol heb ik eraan beleefd, totdat vrienden een keer, op het moment dat ik aan het inhalen was, 3 deuren open deden. Dat resulteerde erin dat opeens de in te halen auto mij in ging halen. Achteraf lachen, maar ook het besef dat er toch iets moest komen met meer power en bescherming. Het werd uiteindelijk een standaard Simca 1000, die van zichzelf al zo erg ‘zweefde’, dat je zonder drank op al van de weg werd gehaald. Er moest meer ‘houvast’ komen dus al gauw stapte ik over naar de welbekende Rally 1 en 2. Van het laatste type heb ik er letterlijk meerdere versleten. Zo erg, dat ik regelmatig m’n eigen onderdelen van de sloop terug moest kopen…Met die autootjes heb ik leren sleutelen, je kon ze als lego-blokjes uit- en weer in elkaar schroeven.  Ze werden voorzien van ondermeer dubbele webers,  complete (selfmade) polyester uitbouwsets, grote reclamestikkers (wat meer ‘circuitgevoel’ gaf) en bandenmaatje 235 terwijl 145 standaard was. Met een zandzak in het vooronder kreeg je die ‘skelters’  bijna niet op z’n kant. Het enthousiasme was overgeslagen naar twee vrienden van mij, waardoor er regelmatig drie gelijksoortigen de omgeving ‘onveilig’ maakten (lees verkenden). We werden regelmatig door oom agent  (vaak op de motor) aangehouden, maar aangezien destijds het niet zo letterlijk met de normen genomen werd, bleef het vaak bij het alleen bewonderen en de ‘wijze woorden’: “niet te hard hè, jongens”. Toen ik Anke leerde kennen en zij een keer reed, werden we ook aangehouden. Dat was echter meer omdat ze als een stuiterbal optrok, omdat de zoveelste versnellingsbak het nagenoeg had begeven. De enige opmerking van de agent was: “Hoelang heb jij je rijbewijs”? Wist hij veel…

Als aankomend bouwkundige en later werktuigbouwkundige leerde je het ontwerpen en tekenen nog  ‘met de hand’. Tegenwoordig leer je alleen nog maar het juiste icoontje met voorgeprogrammeerde deel-ontwerpjes op te zoeken en aan te klikken. ’t Is al net zo bij de garage waar ze je auto alleen nog maar ‘via de stekker’ onderzoeken. Heerlijk toch dat je met onze Porsche nog terug kunt naar het echte sleuteltijdperk! Ontwerpen en tekenen was (en is nog steeds) een hobby van mij. In die tijd heb ik ook eens meegedaan met een tekenwedstrijd  “das auto in 2000”. Ben er nog steeds een beetje trots op dat mijn ontwerp (dat verdacht veel van de huidige Porsche Panamera weg had) nog samen met 200 anderen op de IAA in Frankfurt heeft gehangen! Tijdens een stagejaar in Duitsland had ik een Duitse collega die iedere dag met ‘n 911 uit 1969 naar zijn werk kwam. In die keren dat ik mee mocht rijden is ongetwijfeld m’n passie voor Porsche ontstaan. Anke en ik zijn getrouwd in een oude Citroên, waar toen nog geen verwarming in zat. Het was begin maart en hoewel het een zeer zonnige dag was, vroor het ’s morgens nog behoorlijk….. en dat weten de voeten van de bruid nog steeds! Toch blijft ook zoiets je altijd bij als een stukje nostalgie.

M’n werk bij veelal startende en/of reorganiserende ondernemingen met daarnaast een gezin en het opknappen van de eigen woning(en) vroegen zoveel tijd, dat het sleutelen aan auto’s bij het hoognodige onderhoud bleef steken. Maar het bleef kriebelen. Toen we eenmaal in ons (huidige) huis gesetteld waren en er financieel wat mogelijkheden kwamen, ging ik op zoek naar m’n droom. Ik ging door de jaren heen nog regelmatig naar oldtimerbeurzen en las diverse Nederlandse en Duitse bladen over klassiekers. Het was voor mij duidelijk … het moest ooit een 911 coupe 2,4S uit 1973 worden! In de zoektocht daarna heb ik behalve in Nederland ook in Denemarken, Duitsland en België rondgekeken. Eind jaren ‘90 leerde ik de eigenaar van een Porsche restauratie- en tuningbedrijf bij mij in de buurt kennen. Hij ging wel eens mee als ik iets op het oog had en behoedde me dan voor een miskoop. Had ik eindelijk ‘mijn droom’ op het oog, werd ik ruw wakker geschud met de mededeling dat de restauratie wel 3x zo duur zou worden als het aankoopbedrag. Toch maar weer verder kijken…

Op een dag werd ik door hem gebeld met ‘t bericht dat een klant van hem wellicht het door mij begeerde type en bouwjaar wilde verkopen. Hij had de betreffende auto in 1988 zelf uit Zwitserland geïmporteerd en naderhand in 1995 voor de huidige eigenaar alles van top tot teen gerestaureerd en gereviseerd. De auto bleek, 8 km van mij vandaan, van de plaatselijke huisarts (en wat later bleek oud clublid) Theo van Hilten te zijn, die z’n huisbezoeken er nog dagelijks mee deed. Hij was aan het overwegen om een modernere cabrio te kopen, maar ik merkte dat z’n emotionele binding met die prachtige ‘S’ nog steeds de overhand had. Na een paar maanden heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en belden Anke en ik op een vroege zaterdagmorgen bij hem aan. Na een tijdje deden Theo en zijn vrouw (beiden zichtbaar net uit bed) de deur open.  Wat verbaasd liet ze ons binnen toen ik zei dat ik zeer veel interesse in zijn auto had. Onder het genot van koffie en thee werd wat heen en weer gebabbeld, waarna Theo ons de 911 liet zien. Deze stond helemaal glimmend in de garage die hij, met rondom veel glas, midden in het huis had laten bouwen. In plaats van TV zat hij dan ’s avonds vaak gezellig ‘auto te kijken’ vertelde zijn vrouw. Toch heeft ons onverwachte bezoek ervoor gezorgd dat de kogel door de kerk ging. Een paar dagen later werd ik gebeld dat ze toch akkoord waren met m’n bod en nu voor een rode cabrio gingen. Sinds eind 2001 ben ik dan ook de gelukkige bezitter van deze ‘elfer’.

Gezien de ervaringen van Theo en z’n vrouw werden we toen ook al snel lid van de 911&912 club, waar we al vele leuke en gezellige mee hebben beleefd. Het boeide me echter ook om de historie van deze auto te achterhalen. Via het originele Zwitserse kenteken, dat er nog bij zat, kwam ik na veel ‘googlen’ en mailen achter het adres van de laatste Zwitserse eigenaar. Via-via kwam ik achter zijn e-mailadres en hij was zowel verbaasd als enthousiast dat ik me als de nieuwe eigenaar voorstelde. Hij woont in St. Gallen en stuurde mij allerlei oude aanschaf- en onderhouds facturen en foto’s van de tijd dat hij eigenaar was. Via hem ben ik nog steeds bezig met de verdere Zwitserse historie van de auto. M’n Porsche is nog steeds in onderhoud bij garage Houwers, waarvan de eigenaar de auto in 1995 zelf heeft gerestaureerd. Het geeft een goed gevoel bij een garage te zijn die letterlijk van uitlaat tot koplamp alles van je auto weet, inclusief een groot deel van de historie ervan. Nadat de auto vanuit Zwitserland in onderdelen was geïmporteerd, is hij in 1990 nog een tijdje van een boer  geweest. Die ging  toen nog met deze auto, met z’n melkkar er letterlijk aan vastgeknoopt,  naar de wei om te melken. Die boer moet ik ook nog eens achterhalen……misschien dat hij nog foto’s heeft!

Bernie Westhoff